چه میدانم چرا بعد از این همه وقت باید یادم بیفتد به نمایشنامه خوانی " مجلس ضربت زدن"!...
قهرمان پردازی در نمایشنامه خوانی "مجلس ضربت زنی" بیضایی که رمضان امسال، به همت محمد رحمانیان در تئاتر شهر اجرا شد مثل همه کارهای این بزرگواران (بهرام و محمد) تحسین و تامّل برانگیز بود.
در نمایشنامه" مجلس ضربت زنی" دست اندرکاران فرهنگ و هنر کشور اسلامی از نویسنده خواسته اند که درباره علی ،امام اول شیعیان، و ماجرای ضربت خوردنش بنویسد، بی آنکه تصویر علی را در نمایش نشان بدهند و کسی نقش آن معصوم(!) را بازی کند. نویسنده در بحث و جدل های طولانی، مجّدانه میکوشد تا کارگردان را به لزوم حضور شخصی در نقش علی متقاعد کند. نویسنده بارها از کمالات انسانی علی می گوید و این که او هم صورت انسانی داشته است ،او هم درد داشته، او هم غمگین و خشمگین و دلتنگ و ... می‌شده است و اگر علی در حکایت خودش حضور نداشته باشد ،حاشیه است که بزرگنمایی می‌شود، پس جای داستان علی ، داستان قطامه و ابن ملجم پررنگ می شود.
به تدریج و به راحتی قهرمانان، متمایز ،متفاوت و دور از دسترس و معصوم می شوند... و کم کم قطامه و ابن ملجم شدن دست یافتنی تر است و ملموس تر به نظر میرسند تا امام معصوم شیعیان!
سوال من: آیا بازتولید قهرمان ها در مجموعه نیازهای جوامع امروزی جایی دارد؟
خب عین این اتافق درباره سریال امام علی افتاد. هم قطامه محبوب تر بود هم اگر یادت باشه عمروعاص و اون کسی که شریفیان نقشش و باز میکرد. البته دلیلش بازی درخشان بازیگرها بود در اون نقشها اما قطعا دلیل دیگه این بود که امگان دیده شدنشون بود
کلا باز تولید قهرمانهای مذهبی نیاز جامعه امروز نیست اما...
دقیقا همینطوره. نمایشنامه از بیضایی باشه و رحمانیان کارگردان کار روشنگرانه ی بی نظیری ارائه میشه.
منظور فقط قهرمانهای مذهبی نبود رها جان.اصل این مطلب من با نوشتن از انواع و اقسام قهرمانها خیلی طولانی شده بود و خوندنش از حوصله خارج بود. بقیه رو حذف کردم.
سلام
بله ...جای دارد.
به عنوان نمونه : سوپرمن
اوهوم.حق با شماست. ینی ملتها به تصور یک ناجی نیازمند هستند؟!
سلام
ایران با چه معیاری در دسته ی جوامع امروزی قرار میگیرد؟ آقای جلایی پور با همه ی خوش بینی اش ایران را جامعه ای "کژ مدرن" مینامد.
جامعه ی ما در حالت پیش-جنینی به سر میبره. پس نیاز شدیدی به قهرمان داره!
متاسفانه متناسب با نیاز پیچیده ی این قبیله غریب و هفتادو دو ملت گمان نمیکنم دیگه بشه یک قهرمان واحد جفت و جور کرد!
این که این نیاز یک نیاز واقعی است یا یک نیاز ایجاد شده در فرایند اجتماعی شدن است خودش بحثی است اما واقعیت این است که در سایر نقاط دنیا هم چنین قهرمان سازی ها و بازتولید و به روز رسانی قهرمانان سابق انجام می شود.
این روزا روز حسین شیعیانه! درست میگی کلا تمام جوامع طی تاریخ کوشیده اند یک قهرمانی حقیقی یا مجازی برای خودشون دست و پا کنن. همونطور که دین و مذهب رو نیاز تاریخی ناشی از نا آگاهی بشر میدونم این رو هم باید یه نیاز تلقی کرد.
سلام
آدم تا خودش قهرمان خودش نباشد به یه قهرمان نیاز دارد
سلام به فرزانه خوبم. این نظر خیلی شبیه توصیه های روانشناسانه بود!
فکر نمیکنم جوزف کمبل همین‌جوری کتاب "تولد قهرمان" رو نوشته باشه. این کتاب یکی از الگوهای سینمای هالیووده. یه سوسک رو طوری نشون می‌دن که باهاش هم‌ذات‌پنداری کنی. قهرمان‌پردازی یعنی همین. مخاطب با شخصیت ملموس ارتباط برقرار می‌کنه، نه با کسی که تصوری ازش نداره. فیلم "محمد رسول‌الله"/ "پیامبر" ایده‌ی غلطی به کارشناسان داده. اون‌جا ذوالفقارش نشون می‌داد پشتش کیه، ولی در مواقع غیرجنگی چه باید کرد؟ این‌جاست که مقلد گیر می‌افته.