ترس و لرز

فوبیای ترس از آمپول پنی سلین از اوان کودکی زندگی برای من نگذاشته بود. برای من آغاز فصل سرد با لمس تیزی سوزن آمپول شروع میشد نه با رمنسهای برگ ریزان پاییز هزاررنگ و قارقارکلاغ و کوچ پرستوها و نم نم بارون و قس علی هذا.

بماند که برای در رفتن از پنی سیلین به هر ریسمان حقه ای چنگ میزدم و تلاشم در سوار کردن هر کلکی کاملاً مذبوحانه بود و همیشه لنگ لنگان و آمپول خورده، دست از پا درازتر و دست در دست مامان خوبم به خونه برمی‌گشتم و وارد پروسه حوله گرم و پاشویه می شدم.

به همین منوال گذشتند روزگار کودکی و بقول شاعر " روزگارکودکی برنگردد دریغا... شور و حال کودکی برنگردد دریغا...." 

 مدت زیادیه که دیگه پنی سلین نزدم ،آخرین باری  که زدم دیگه ترس و لرز و خارش مغزی ناشی از تامل برای پیچوندن آمپول نداشتم. نمیدونم بقیه آدم بزرگهایی که خیلی راحت تن به آمپول میسپارن چی تو کلشون میگذره اما من یکی انگار که از یه نقاط عطف ویژه ای  توی زندگی، یک جور سِر کننده ی خیلی قوی بهم تزریق شده که دیگه هیچ دردی رو حس نمیکنم. 

 تو زندگی پرفراز و نشیب اونقدر درد های بزرگ هست که درد یه آمپول فکستنی توش گمه! شاید شاعر شعر بالا از همین لحاظ میگه :"دریغا" ارین لحاظ که اون موقع اگر دردی بود فقط درد آمپول بود. و واضح و مبرهن است که درد جسم کجا و درد روح کجا...

فوبیای ترس و لرز از پنیسیلین به همین راحتی در دلهره های دیگر حل و هضم شد .دستور العمل غلبه بر ترس از آمپول به همین راحتیست. مدام به خودتان بگویید ،یک آمپول فکستنیست دردش عینهو نیشگونه!از فلان اتفاقی که تو زندگیم افتاد که دردناک تر که نیست!!!!