دلم برای فرزندم - وبلاگ عزیزم- ، دوستان خوب وبلاگی ام ، زندگی نیمه مجازی ام تنگ شده است. دلم برای گذشته، دلم برای همه چیز و همه کس تنگ میشود.
دلم برای کوهستان و طبیعت تنگ شده بود. دلم برای آزادی تنگ شده بود اما نیک میدانم که دلم برای اسارت هم تنگ خواهد شد....
دلم برای آدمها ،مکان ها و خاطره ها تنگ خواهد شد..... دلم اندازه یک دنیا گرفته است و نیک میدانم زندگی به روش دیوانه وار و قمار بازانه ای که من در پیش گرفته ام پر از این قبیل دلتنگی ها خواهد بود....
دلم نمیخواسته هرگز که اینگونه پیش رود اما انگار یک جرقه لازم بود برای هل خوردن در این مسیر پرفراز و نشیب وسنگلاخی و عجیب و غریب.....
دلم قدری آرامش میخواهد اگر این دیوانه بازی ها و آن دیوانگان سر راه، امان دهند....
دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند
دلتنگی امثال ما را بز هم ترانه ای نمی خواند
دل تنگی ما عین ناز ماست، ناز ما عین دلتنگی ماست که از ازل به ابد خربدار نداشته است :))
دوره‌ش باید تموم شه. نمی‌شه نسخه پیچید. آرامش هم چندصباحی هست و بعد می‌شه ناآرامی. فعلا قدرش رو بدون تا زمانش برسه.
درخت جان خبری از آرامش نیست.... ای کاش من هم درخت ابدی بودم و نه اسپند روی آتش و نه پریشانی در تسلسل ابدی.... خودم را انگار به کوچه علی چپ میزنم مدام... تا فراموش کنم...:(